Soru Sor
Sorunu sor hemen cevaplansın.
Ayrıca sofistler kendinden önceki doğa filozoflarına karşı bir tepki sonucu ortaya çıkmıştır. Sofistler, doğa filozoflarının sadece doğa–evrenle ilgili görüş sunmalarına (Demokritos hariç) tepki göstererek felsefelerini oluşturmuşlardır. Kendileri insan, ahlak, siyaset, toplum gibi kültürel etkinlikler ile ilgilenmişlerdir. Doğa - varlık konuları ile de hiç ilgilenmemişlerdir.
- Bilgide Relativizmi (Göreceliği) savunmuşlardır. Bu nedenle ilk septiklerdir. (Şüphecidirler)
- Pragmatiklerdir. (Faydacıdırlar)
- İndüvidüalist’tirler. (Bireycidirler) Bu yönleriyle Liberalizmin temelini atmışlardır.
- Pozitif hukuka karşıdırlar. Doğa hukukunu benimsemişlerdir.
- Dil konusunda çalışmışlardır.
Bilinen iki sofist düşünür vardır. Bunlar Protogaras ve Gorgias’dır.
Uyarı: Protogaras algılar kişiden kişiye değişir diyerek Rölativizm akımının ilk temsilcisi ve kurucusu olmuştur.
- Hiçbir şey yoktur (Nihilizm)
- Olsaydı da bilemezdik. (Agnostisizm)
- Bilseydik de başkalarına aktaramazdık.
Uyarı: Nihilizm varlığın olmadığını yani varlığı inkâr edem akımdır. Agnostisizm ise varlığın bilinemeyeceğini, bilginin mümkün olmadığını savunan akımdır. Gorgias görüşleri doğrultusunda hem Nihilizm hem de Agnostisizm akımının ilk temsilcisidir.
Sokrates öğretiminde karşısındakine yeni bir şey vermediğini, insan ruhunda tohum halinde olanı uyandırmaktan başka bir şey yapmadığını söyler. Sokrates bilgilerimizin doğuştan var olduğuna inandığı için diyalektik adı verilen karşılıklı konuşma sanatı geliştirmiştir. Bu konuşma sanatı 2 aşamadan meydana gelmektedir. İroni (Alay) ve maiotik (düşünce doğurtma)
İroni ile bir şeyler bildiğini iddia eden kişiyi sorgulayarak ona aslında bir şeyler bilmediğini göstermeye çalışırdı. Maiotik ile de bir şeyler bilmediğini sanan kişiye çeşitli sorular sorarak o konuda aslında ne kadar bilgili olduğunu göstermeye çalışmıştır. Maiotik yöntemiyle ruhta saklı olan ve herkes için geçerli olan doğruları çıkartmaya çalışır. Sokrates, bunu yaparken aklı kullandığından Rasyonalist (akılcıdır) sayılmıştır.
Sokrates mutluluk için “ancak kendisiyle uyum içinde olan insan gerçekten mutlu olabilir” der. Sokrates’e göre hiç kimse bilerek kötülük yapmaz. Kötülük bilgi eksikliğinden kaynaklanır. Gerçek değerlerin yerine yabancı değerleri koymaktan kaynaklanır. İnsanın erdemli olması bilgili olmasından kaynaklanır. Çünkü bilgiyle insan doğru eyleme ulaşabilir.
Platon doğru bilginin varlığını İDEALAR kuramı ile açıklar. Bu kurama göre 2 evren vardır. Nesneler Dünyası (Görünüşler) ve İdealar Dünyası.
Nesneler Dünyası; sürekli oluşan, değişen, yok olan objelerin dünyasıdır. Bunlar algılanabilir, görülür şeylerdir. Zaman içerisinde değişirler.
İdealar Dünyası; öncesiz ve sonsuz olan nesnelerin asıl özlerinin dünyasıdır. Bunlar ancak akılla kavranabilirler. Asıl bilgi, bu idealar dünyasına ait olan bilgilerdir.
Nesneler dünyasındaki her şey idealar dünyasındakinin bir kopyası, görüntüsü veya gölgesidir. Duyular evrenindeki varlıkların her birinin idealar evreninde gerçek bir ideası vardır. Yani gerçek olan idealar dünyasındakidir. Örneğin evimizdeki odamızdaki sandalye, masa gerçek değildir; sadece gerçek olan o sandalye ve masa ideasının bir kopyası veya gölgesidir.
Uyarı: Platon idealar kuramı nedeniyle ilk İdealist (idealizm) ve düalist (ikici) düşünür olarak sayılmıştır.
Platon’a göre gerçek bilgi, düşünceyle elde edilen bilgidir. Çünkü ideaların bilgisini ancak düşünceyle kavrayabiliriz. Bu bilgi değişmez. Duyular dünyasının bilgisi ise duyulara dayandığından güvenilemez. Bu bilgiler genel - geçer değildir. Platon, duyuların bilgisine güvenmediği için Empirizm ve Sensualizm (Duyumculuk) akımının görüşlerine karşıdır.
Platon tek tek insanların mutluluğunun önemli olmadığını, önemli olanın toplumun mutluluğu olduğunu belirtir. Bu mutlulukta, en iyi, devlette ulaşılır.
Platon’a göre devletin doğal nedeni; hiçbir insanın kendi kendine yetmemesi, bu nedenle pek çok ihtiyaçları gidermek için başkalarının yardımına muhtaç olmasıdır. Ona göre devletin amacı insanların ortaklaşa yaşamalarını sağlamak ve mutlu olmalarını sağlamaktır. Platon’a göre devlet tek tek bireylerin oluşturduğu canlı bir organizmadır.
Platon devlet sorunuyla ilgili 2 eser yazmıştır. Devlet ve Yasalar (Nomoi). Devlet adlı eserinde Aristokrasiyi savunur. Devleti 3 kısma ayırır. Yöneticiler (filozoflar – kanunları koyanlar), Bekçiler (Polis – Ordu gibi iç ve dış güvenliği sağlayan ve filozofların kanunlarının uygulanmasını sağlayanlar) ve Halk. Yasalar adlı eserinde ise en iyi ve en bilgeli kişilerin değil, yasaların üstünlüğünü savunmuştur. Aristokrasi yerine Monarşi – Demokrasi karışımı modeli savunmuştur.
Yani Aristo’ya göre var olan her şey form ve maddeden oluşmuştur. Her şey form kazanmış maddedir. Mesela beden madde ruh da formdur. Ruh bedenin biçimlenme, hareketini amaca doğru yönelten nedendir. Her varlığın madde ve form olması zorunludur. Tek istisna vardır o da yetkin varlıktır, yani Tanrıdır.
O en yüksek varlık salt formdur ve maddesizdir. Bütün var olanların, özlerin en yükseğidir. Tanrı evrenden ayrıdır, aşkındır. Doğadaki formlar ne kadar salt formun (Tanrıdan) niteliklerine yaklaşırsalar o kadar değer kazanırlar.
Kısacası Aristo’ya göre var olanlar madde ile formun (şekil) arasındaki etkileşimini sonucudur. Çünkü her varlık, varlık olmaklılık özünü kendi içinde taşır ve maddeye gerçeklik kazanmasını sağlar. Öz gerçek varlıktır. Bu madde ile form arasındaki etkileşim sonucu olarak oluş amaçsız değildir.
Aristo’ya göre bütün çabalarımızın amacı mutluluktur. İnsan kendi etkinliği ile mutluluğu elde edebilir. İnsanın özü akıl olduğuna göre ancak aklı ile mutlu olabilir. Aristo’ya göre Erdemin özü “Orta yolu” bulmaktır. İnsan ancak bu şekilde mutlu olabilir.
Aristo’ya göre en iyi yönetim şekli yoktur. Çünkü bu toplumlara ve zamana göre değişir. Önemli olan yönetim şekli değil, uygulamasıdır.
Aristo’ya göre Sanat taklittir. Sanatçı doğayı taklit eder. Sanat doğadaki eksikliğin tamamlanmasıdır. Sanatçının zihninde doğanın oluşturulmasıdır. Sanatçı olanları oldukları gibi değil de olmaları gerektiği gibi yansıtabilmelidir. Bu yanıyla sanat ahlaki amaç taşır. Çünkü insan sanat yapıtları karşısında yoğun duygular yaşayarak ruhlarını arındırırlar.
Uyarı: Rasyonalist olmasına karşın bilginin doğuştan geldiği görüşüne karşı çıkar. Ona göre doğuştan akılda bilgi olamaz fakat duyu organlarınca elde edilenleri işleme ve kavramlar oluşturma yeteneğine sahiptir. Yani akıl bilgiyi taşıyan değil, akıl bilgiyi üreten güçtür.
* Farklı kaynaktan ilkçağ felsefesi
M.Ö. 7. yüzyılın sonundan başlayıp, M. S. 2. yüzyıla dek süren dönemin felsefesidir.
İlkçağ felsefesi, mitolojiden ya da çoktanrılı dinden kopuş ve doğal olayların yine doğal nedenlerle açıklanması gerektiği inancıyla başlamıştır.
En seçkin temsilcileri arasında Sokrates, Platon ve Aristoteles gibi büyük filozofların bulunduğu ilkçağ felsefesinde, bilimle felsefe hep bir arada olmuş, başlangıçta doğa felsefesi ön plandayken, sonlara doğru pratik felsefe ağırlık kazanmıştır.
Bundan sonra insana karşı uyanan ilgi klasik dönemin geniş sistemlerine yol açmıştır. Bu sistemlerde Tanrı, insan ve doğa, bir düşünce bağlantısı içinde kavranmak istenmiştir.
Sistemli bağımsız ve kişiseldir
inanca ve sezgiye değil akla dayalıdır.
Mitolojiye çoktanrıcılığa tepkiyi dile getirir
Görünüşün,çokluğun,ilişkilerin,oluşların ardındaki değişmez olanı arar.Bunada birlik adını verirler.
Aristoteles’in kendi felsefesiyle okulunda gelişen ve biriken çok zengin bilgi kadrosu, tek tek bilimlerin bağımsızlığına her bilgi kolu üzerinde ayrıca çalışmalara yol açmıştır. Bundan sonra, her şeyi, bütün konuları içine almak isteyen bir sistem yerine: aralarında gittikçe ayrımlaşan bilimlerin bir karmaşası geçmiştir. Felsefe kendini bu bağlantıdan ayırmış, onun payına dünya ve hayat görüşleriyle ilgili genel sorunlarla uğraşmak düşmüştür.
Döneme Damgasını Vuran İsimler: Thales, Anaximandros, Aneximenes, Pyhtagoras, Herakleitos, Parmenides, Zenon, Empedokles, Anaxsagoras, Demokritos, Sofistler, Sokrates, Platon, Aristoteles.
Tarih: 2016-03-02 01:56:17 Kategori: Sözlük
Soru Tarat
Kitaptan sorunu tarat hemen cevaplansın.
Sorunu sor hemen cevaplansın.
İlkçağ Felsefesi Nedir
İLKÇAĞ İNSAN FELSEFESİ
SOFİSTLER (Protogaras – Gorgias)
5.yy’da Atinada’ki demokratik gelişmeler, belli bazı gereksinmeleri doğurmuştur. Atina’da eğitim alanında bir eksiklik duyuluyordu. Herkes yeni demokratik duruma ayak uydurabilmek için daha çok şey bilmek istiyordu. Bu gereksinimi karşılamak üzere Sofist adını taşıyan kişiler ortaya çıktı. Sofistler şehir şehir dolaşarak para karşılığı ders veren kişilerdir. Sofist bilen – bilgili kişi demektir. Sofistler önce siyaset üzerine daha sonra ise söz söyleme sanatı üzerine ders veren kişilerdir.Ayrıca sofistler kendinden önceki doğa filozoflarına karşı bir tepki sonucu ortaya çıkmıştır. Sofistler, doğa filozoflarının sadece doğa–evrenle ilgili görüş sunmalarına (Demokritos hariç) tepki göstererek felsefelerini oluşturmuşlardır. Kendileri insan, ahlak, siyaset, toplum gibi kültürel etkinlikler ile ilgilenmişlerdir. Doğa - varlık konuları ile de hiç ilgilenmemişlerdir.
Sofistlerin özellikleri;
- İnsanla ilgili konulara değinmişler, doğa- evrenle ilgili konularda görüş sunmamışlardır.- Bilgide Relativizmi (Göreceliği) savunmuşlardır. Bu nedenle ilk septiklerdir. (Şüphecidirler)
- Pragmatiklerdir. (Faydacıdırlar)
- İndüvidüalist’tirler. (Bireycidirler) Bu yönleriyle Liberalizmin temelini atmışlardır.
- Pozitif hukuka karşıdırlar. Doğa hukukunu benimsemişlerdir.
- Dil konusunda çalışmışlardır.
Bilinen iki sofist düşünür vardır. Bunlar Protogaras ve Gorgias’dır.
1- PROTOGARAS (M.Ö 480- 410)
Ona göre herkes için geçerli mutlak bir bilgi yoktur. Algılar, kişinin o andaki durumuna bağlıdır. İnsan için doğru, ancak gördüğü, duyduğu ve hissettiğidir. Algılar kişiden kişiye değiştiğinden ne kadar kişi varsa o kadar da hakikat (doğru – gerçek) vardır. Yani doğrunun ölçütü insandır. Bundan dolayı bütün insanlar için geçerli prensipler ve evrensel hakikatler yoktur. Bu görüşlerini “İnsan her şeyin ölçüsüdür” diyerek belirtir.Uyarı: Protogaras algılar kişiden kişiye değişir diyerek Rölativizm akımının ilk temsilcisi ve kurucusu olmuştur.
2- GORGİAS (M.Ö 483 – 376)
Gorgias sadece bilginin imkânsızlığını reddetmekle kalmaz, varlığın kendisini de inkâr eder. Ona göre varlık yoktur ve bilinecek bir şey yoktur. Bu doğrultuda göreceliği aşırı biçimde geliştirerek görüşlerini Nihilizm’e (Hiççilik) kaydırmıştır. Bu görüşlerini de şu sözlerle belirtir;- Hiçbir şey yoktur (Nihilizm)
- Olsaydı da bilemezdik. (Agnostisizm)
- Bilseydik de başkalarına aktaramazdık.
Uyarı: Nihilizm varlığın olmadığını yani varlığı inkâr edem akımdır. Agnostisizm ise varlığın bilinemeyeceğini, bilginin mümkün olmadığını savunan akımdır. Gorgias görüşleri doğrultusunda hem Nihilizm hem de Agnostisizm akımının ilk temsilcisidir.
SOKRATES (M.Ö 469 – 399)
Sofistlerin bilgi anlayışı kişileri Rölativizme götürmüştür. Sokrates ise herkes için geçerliliği olan bir bilgiye ulaşmayı amaçlamıştır. Sokrates’e göre bilgilerimiz doğuştan gelir. Bu düşüncesini ıspatlamak içinde hiç geometri bilmeyen köleye, yöneltmiş olduğu sorularla bir problemi çözdürmüştür. Bu sayede insanların başkalarına yeni bir şeyler öğretmediğini; ancak onun aklında var olan bilgileri gün ışığına çıkardığını göstermek istemiştir.Sokrates öğretiminde karşısındakine yeni bir şey vermediğini, insan ruhunda tohum halinde olanı uyandırmaktan başka bir şey yapmadığını söyler. Sokrates bilgilerimizin doğuştan var olduğuna inandığı için diyalektik adı verilen karşılıklı konuşma sanatı geliştirmiştir. Bu konuşma sanatı 2 aşamadan meydana gelmektedir. İroni (Alay) ve maiotik (düşünce doğurtma)
İroni ile bir şeyler bildiğini iddia eden kişiyi sorgulayarak ona aslında bir şeyler bilmediğini göstermeye çalışırdı. Maiotik ile de bir şeyler bilmediğini sanan kişiye çeşitli sorular sorarak o konuda aslında ne kadar bilgili olduğunu göstermeye çalışmıştır. Maiotik yöntemiyle ruhta saklı olan ve herkes için geçerli olan doğruları çıkartmaya çalışır. Sokrates, bunu yaparken aklı kullandığından Rasyonalist (akılcıdır) sayılmıştır.
Sokrates mutluluk için “ancak kendisiyle uyum içinde olan insan gerçekten mutlu olabilir” der. Sokrates’e göre hiç kimse bilerek kötülük yapmaz. Kötülük bilgi eksikliğinden kaynaklanır. Gerçek değerlerin yerine yabancı değerleri koymaktan kaynaklanır. İnsanın erdemli olması bilgili olmasından kaynaklanır. Çünkü bilgiyle insan doğru eyleme ulaşabilir.
PLATON (M.Ö 427 – 347)
Sokrates’in öğrencisi olan Platon’a göre de zorunlu, kesin, genel-geçer doğru bilgi mümkündür ve doğuştan bilgilerimiz vardır. Duyular bize doğru bilgiyi vermez. Duyular dünyasının nesneleri hakkında yargıda bulunamayız. Çünkü duyularımız ile elde ettiğimiz bilgiler, sürekli değişebilen yok olabilen evrene ait bilgilerimizdir. Sokrates’e göre gerçek bilgi aklın bilgisidir. Algılarımız bize, sadece akılda daha önceden var olanları anımsamamızı sağlar.Platon doğru bilginin varlığını İDEALAR kuramı ile açıklar. Bu kurama göre 2 evren vardır. Nesneler Dünyası (Görünüşler) ve İdealar Dünyası.
Nesneler Dünyası; sürekli oluşan, değişen, yok olan objelerin dünyasıdır. Bunlar algılanabilir, görülür şeylerdir. Zaman içerisinde değişirler.
İdealar Dünyası; öncesiz ve sonsuz olan nesnelerin asıl özlerinin dünyasıdır. Bunlar ancak akılla kavranabilirler. Asıl bilgi, bu idealar dünyasına ait olan bilgilerdir.
Nesneler dünyasındaki her şey idealar dünyasındakinin bir kopyası, görüntüsü veya gölgesidir. Duyular evrenindeki varlıkların her birinin idealar evreninde gerçek bir ideası vardır. Yani gerçek olan idealar dünyasındakidir. Örneğin evimizdeki odamızdaki sandalye, masa gerçek değildir; sadece gerçek olan o sandalye ve masa ideasının bir kopyası veya gölgesidir.
Uyarı: Platon idealar kuramı nedeniyle ilk İdealist (idealizm) ve düalist (ikici) düşünür olarak sayılmıştır.
Platon’a göre gerçek bilgi, düşünceyle elde edilen bilgidir. Çünkü ideaların bilgisini ancak düşünceyle kavrayabiliriz. Bu bilgi değişmez. Duyular dünyasının bilgisi ise duyulara dayandığından güvenilemez. Bu bilgiler genel - geçer değildir. Platon, duyuların bilgisine güvenmediği için Empirizm ve Sensualizm (Duyumculuk) akımının görüşlerine karşıdır.
Platon tek tek insanların mutluluğunun önemli olmadığını, önemli olanın toplumun mutluluğu olduğunu belirtir. Bu mutlulukta, en iyi, devlette ulaşılır.
Platon’a göre devletin doğal nedeni; hiçbir insanın kendi kendine yetmemesi, bu nedenle pek çok ihtiyaçları gidermek için başkalarının yardımına muhtaç olmasıdır. Ona göre devletin amacı insanların ortaklaşa yaşamalarını sağlamak ve mutlu olmalarını sağlamaktır. Platon’a göre devlet tek tek bireylerin oluşturduğu canlı bir organizmadır.
Platon devlet sorunuyla ilgili 2 eser yazmıştır. Devlet ve Yasalar (Nomoi). Devlet adlı eserinde Aristokrasiyi savunur. Devleti 3 kısma ayırır. Yöneticiler (filozoflar – kanunları koyanlar), Bekçiler (Polis – Ordu gibi iç ve dış güvenliği sağlayan ve filozofların kanunlarının uygulanmasını sağlayanlar) ve Halk. Yasalar adlı eserinde ise en iyi ve en bilgeli kişilerin değil, yasaların üstünlüğünü savunmuştur. Aristokrasi yerine Monarşi – Demokrasi karışımı modeli savunmuştur.
ARİSTOTELES (M.Ö 384 – 322)
Platonun öğrencisidir. Hocasından farklı varlık anlayışı sergilemiştir. Platon evreni 2’ye ayırarak Düalist (İkici) görüş sergilerken Aristo bu ayrılığı ortadan kaldırmıştır. Ona göre idealar ayrı evren değildir. Aristoteles’e göre idealar nesnelerden bağımsız olamaz, çünkü içeriklerini duyusal dünyadan alır. İdealar, duyular evreninde bulunan varlıkların içinde bulunan özlerdir. Bu öze Form adını verir. Form maddeye biçim kazandırıp varlıkların ortaya çıkmasını sağlar. Madde taslaktır, eksik olan şeydir. Form mükemmelliktir, tamamlanmadır.Yani Aristo’ya göre var olan her şey form ve maddeden oluşmuştur. Her şey form kazanmış maddedir. Mesela beden madde ruh da formdur. Ruh bedenin biçimlenme, hareketini amaca doğru yönelten nedendir. Her varlığın madde ve form olması zorunludur. Tek istisna vardır o da yetkin varlıktır, yani Tanrıdır.
O en yüksek varlık salt formdur ve maddesizdir. Bütün var olanların, özlerin en yükseğidir. Tanrı evrenden ayrıdır, aşkındır. Doğadaki formlar ne kadar salt formun (Tanrıdan) niteliklerine yaklaşırsalar o kadar değer kazanırlar.
Kısacası Aristo’ya göre var olanlar madde ile formun (şekil) arasındaki etkileşimini sonucudur. Çünkü her varlık, varlık olmaklılık özünü kendi içinde taşır ve maddeye gerçeklik kazanmasını sağlar. Öz gerçek varlıktır. Bu madde ile form arasındaki etkileşim sonucu olarak oluş amaçsız değildir.
Aristo’ya göre bütün çabalarımızın amacı mutluluktur. İnsan kendi etkinliği ile mutluluğu elde edebilir. İnsanın özü akıl olduğuna göre ancak aklı ile mutlu olabilir. Aristo’ya göre Erdemin özü “Orta yolu” bulmaktır. İnsan ancak bu şekilde mutlu olabilir.
Aristo’ya göre en iyi yönetim şekli yoktur. Çünkü bu toplumlara ve zamana göre değişir. Önemli olan yönetim şekli değil, uygulamasıdır.
Aristo’ya göre Sanat taklittir. Sanatçı doğayı taklit eder. Sanat doğadaki eksikliğin tamamlanmasıdır. Sanatçının zihninde doğanın oluşturulmasıdır. Sanatçı olanları oldukları gibi değil de olmaları gerektiği gibi yansıtabilmelidir. Bu yanıyla sanat ahlaki amaç taşır. Çünkü insan sanat yapıtları karşısında yoğun duygular yaşayarak ruhlarını arındırırlar.
Uyarı: Rasyonalist olmasına karşın bilginin doğuştan geldiği görüşüne karşı çıkar. Ona göre doğuştan akılda bilgi olamaz fakat duyu organlarınca elde edilenleri işleme ve kavramlar oluşturma yeteneğine sahiptir. Yani akıl bilgiyi taşıyan değil, akıl bilgiyi üreten güçtür.
* Farklı kaynaktan ilkçağ felsefesi
M.Ö. 7. yüzyılın sonundan başlayıp, M. S. 2. yüzyıla dek süren dönemin felsefesidir.
İlkçağ felsefesi, mitolojiden ya da çoktanrılı dinden kopuş ve doğal olayların yine doğal nedenlerle açıklanması gerektiği inancıyla başlamıştır.
En seçkin temsilcileri arasında Sokrates, Platon ve Aristoteles gibi büyük filozofların bulunduğu ilkçağ felsefesinde, bilimle felsefe hep bir arada olmuş, başlangıçta doğa felsefesi ön plandayken, sonlara doğru pratik felsefe ağırlık kazanmıştır.
İLKÇAĞ FELSEFESİNİN GENEL ÖZELLİKLERİ
İlk döneminde Yunan felsefesi hemen hemen bütünüyle dış doğaya, cisimlerin dünyasına yönelmiş olan bir doğa felsefesidir.Bundan sonra insana karşı uyanan ilgi klasik dönemin geniş sistemlerine yol açmıştır. Bu sistemlerde Tanrı, insan ve doğa, bir düşünce bağlantısı içinde kavranmak istenmiştir.
Sistemli bağımsız ve kişiseldir
inanca ve sezgiye değil akla dayalıdır.
Mitolojiye çoktanrıcılığa tepkiyi dile getirir
Görünüşün,çokluğun,ilişkilerin,oluşların ardındaki değişmez olanı arar.Bunada birlik adını verirler.
Aristoteles’in kendi felsefesiyle okulunda gelişen ve biriken çok zengin bilgi kadrosu, tek tek bilimlerin bağımsızlığına her bilgi kolu üzerinde ayrıca çalışmalara yol açmıştır. Bundan sonra, her şeyi, bütün konuları içine almak isteyen bir sistem yerine: aralarında gittikçe ayrımlaşan bilimlerin bir karmaşası geçmiştir. Felsefe kendini bu bağlantıdan ayırmış, onun payına dünya ve hayat görüşleriyle ilgili genel sorunlarla uğraşmak düşmüştür.
Döneme Damgasını Vuran İsimler: Thales, Anaximandros, Aneximenes, Pyhtagoras, Herakleitos, Parmenides, Zenon, Empedokles, Anaxsagoras, Demokritos, Sofistler, Sokrates, Platon, Aristoteles.
Tarih: 2016-03-02 01:56:17 Kategori: Sözlük
Kitaptan sorunu tarat hemen cevaplansın.
Yorum Yapx